Kubizm - perspektywa w sztuce i grafice
Kubizm to styl artystyczny, który powstał na początku XX wieku, a jego celem było pokazanie obiektów w sposób złożony, zdeformowany i abstrakcyjny. Artyści kubistyczni rezygnowali z tradycyjnej perspektywy, przedstawiając obiekty z różnych punktów widzenia w jednym obrazie. Zamiast oddać rzeczywistość w sposób realistyczny, starali się uchwycić istotę obiektu, rozbijając go na geometrie – głównie sześciany, stożki, walce i inne figury. Efektem tych działań były dzieła sztuki, które wyglądały jak złożone układanki, pełne fragmentów i geometrycznych kształtów.
Kubizm dzieli się na dwie główne fazy:
Kubizm analityczny – w tej fazie artyści starali się przedstawić obiekty w jak najbardziej rozbitej formie, z zachowaniem subtelnych detali. Używano głównie stonowanych kolorów, takich jak szarości, brązy czy beże.
Kubizm syntetyczny – w fazie syntetycznej kubizmu zaczęto łączyć różne elementy w bardziej żywe kompozycje. Kolory stały się bardziej intensywne, a kształty jeszcze bardziej zgeometryzowane.
Cechy charakterystyczne kubizmu
Zgeometryzowanie form – Obiekty, postacie, a nawet pejzaże są redukowane do prostych geometrycznych kształtów, jak sześciany, trójkąty czy prostokąty.
Zniekształcenie przestrzeni i perspektywy – W kubizmie obiekty są przedstawiane z wielu perspektyw jednocześnie, co powoduje wrażenie ich rozbicia i fragmentacji.
Abstrakcja – Kubizm nie dążył do realistycznego przedstawienia rzeczywistości. Zamiast tego, artyści starali się uchwycić esencję przedmiotu poprzez jego zgeometryzowaną formę i wieloperspektywiczność.
Brak głębi – Przestrzeń na obrazach kubistycznych jest zniekształcona, a głębia jest często usunięta, co daje wrażenie płaskości kompozycji.
Dekonstrukcja obiektów – Kubistyczne dzieła często przedstawiają obiekty w sposób złożony i zdeformowany, tworząc wrażenie ich rozbicia na elementy składowe.
